در اصطلاح شیعه عصر غیبت به چه معناست؟

در کتاب اصول تشیع آمده است:[1]

«در اصطلاح شیعه غیبت، اسم زمانی است که شیعیان نه دسترسی به پیغمبر دارند نه به امام ع و نه نائب­های خاص آن حضرت، بلکه امور شیعه در آن زمان به نائب­های عام واگذار شده است. و غرض از نائب­های عام این است که امام زمان(عج) یک صفاتی را به طور کلّی بیان فرموده و دستور داده است که هر کس دارای این صفات بود از او تقلید کنید.

و فقهای ما هنگامی که درباره این صفات بحث می­کنند آنها را به چند شرط که اهم آنها «افقهیت» یعنی در علم فقه داناتر از دیگران بودن، و «عدالت» یعنی ایمان و پرهیزکاری به حدی که انسان را از ارتکاب محرّمات و ترک واجبات نگهداری کند، و «تشیع» یعنی معتقد بودن به مذهب حقه دوازده امامی، می­باشد، تفسیر می­کنند.

اما راجع به تعیین شخصی که دارای این صفات هست، نه خود امام ع مستقیماً دخالت فرموده که مثلاً بفرماید فلان مجتهد نائب من است و نه صددرصد به آراء عامه و انتخابات و دموکراسی واگذار کرده است، بلکه به تشخیص اهل خبره و دانشمندانی که بتوانند اعلم را از غیر اعلم تشخیص دهند و یا شیاع و شهرتی که منشأش همان اجماع اهل علم و اهل خبره می­باشد، واگذار کرده است.»