مکّی یا مدنی بودن این سوره مورد اختلاف است. بیشتر مفسّران برآنند که در مکّه نازل شده است.[1] برخی نیز آن را مدنی میدانند.[2] بعضی نیز قائلند که خدای سبحان برای بیان عظمت و تأکید بر اهمیت آن، دوبار (یک بار در مکه و بار دیگر در مدینه) آن را نازل کرده است.[3]
اختلاف درباره مکّی یا مدنی بودن سوره حمد، ثمره تفسیری ندارد؛ زیرا مشتمل بر آیه ای نیست که معنایش به اختلاف مکان نزول، مختلف و متفاوت شود.
دلائل مکّی بودن سوره مبارکه حمد:
1) خدای سبحان در سوره مبارکه حِجْر به پیامبراکرم] میفرماید: «وَلَقَدْ آتَیْنَاکَ سَبْعاً مِنَ الْمَثَانِی وَالْقُرْآنَ الْعَظِیمَ»[4]. با توجه به اینکه سوره مبارکه حجر از سوره های مکی است و مراد از «سبعاً من المثانی» به شهادت روایات معصومین(ع) سوره حمد است[5]، و از طرفی اعطای «السبع المثانی» به پیامبراکرم] با لفظ ماضی «آتیناک» بیان شده است، پس سوره حمد نیز مکّی است و قبل از سوره حِجْر نازل شده است.
2) در روایات فریقین(شیعه و سنّی) آمده است که قِوام نماز به سوره مبارکه حمد است: «لاصلاة إلا بفاتحة الکتاب»[6] و نماز، پیش از هجرت در مکه به مدینه تشریع شده است.
علامه طباطبائی میفرماید: «گرچه نماز با هیئت و ویژگیهای کنونی آن در شب معراج تشریع شد، اما از آیات فراوانی در سوره های مکّی از جمله آیه کریمه: أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ۹ عَبْدًا إِذَا صَلَّى ۱۰[7] بر می آید که در اوائل بعثت نیز اصل نماز، دست کم به صورت سجده و تلاوت بخشی از قرآن، تشریع شده بود.»[8]
3) در برخی از تفاسیر اهل سنت برای اثبات مکّی بودن سوره مبارکه حمد به روایاتی از حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) استناد شده است؛ مانند: «نزلت فاتحة الکتاب بمکة من کنز تحت العرش»[9]
در جوامع روائی شیعی نیز حدیثی به این صورت از حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) نقل شده است: «فأوّل ما نزل علیه بمکّة فاتحة الکتاب.».[10]
همچنین حضرت امام صادق (ع)می فرمایند: «فأوّل ما نزل علی رسول الله بمکّة بعد أن نُبّئ الحمد».[11]
[1] - درّالمنثور، ج1، ص10
[2] - مجمع البیان، ج1، ص17
[3] - کشاف، ج1، ص1 – الکاشف، ج1، ص31
[4] - سوره مبارکه حجر، آیه شریفه 87
[5] - بحارالانوار، ج89، ص235 – تفسیر برهان، ج1، ص41 – صحیح مسلم، ج2، ص9 – مستدرک حاکم، ج1، ص238
[6] - عوالی اللئالی، ج1، ص196
[7] - سوره مبارکه علق، آیات شریفه 9 و 10
[8] - تفسیر المیزان، ج20، ص325
[9] - درّالمنثور، ج1، ص10 – الإتقان، ج1، ص12
[10] - مجمع البیان، ج10، ص405
[11] - بحارالانوار، ج82، ص52
درباره این سایت