در کتاب اصول تشیع، فهرست مختصری از مواردی بیان شده است که نشانگر بهتر شدن موقعیت شیعه بعد از ظهور صفویه نسبت به قبل از آن است که عبارتند از:
1- شیعه پیش از صفویه در اقلیت بوده و پس از صفویه اکثریت شد.
2- شیعه پیش از صفویه محکوم بود، بعد از صفویه حاکم گردید.
3- شیعه پیش از صفویه نمی توانست آزاد به کربلا برود ولی بعد از آن میتوانست.
4- شیعه پیش از صفویه نمی توانست نام امام حسین ع را بر زبان بیاورد ولی بعد از صفویه می توانست برای آن حضرت ع عزاداری کند.
5- شیعه پیش از صفویه در زندان زیر شکنجه و تحت تعقیب بود، ولی بعد از صفویه آزاد و پیروز.
6- شیعه پیش از صفویه نمی توانست اعمال مذهبیِ خود را آشکار انجام دهد، ولی بعد از صفویه می توانست اعمال مذهبی خود را آشکار انجام دهد.
7- مذهب رسمی مملکت پیش از صفویه، تسنّن بود و بعد از صفویه، تشیّع.
8- سلطان مملکت پیش از صفویه سنّی بود و بعد از صفویه، شیعه.
9- پیش از صفویه دوستی حضرت علی ع جرم و خیانت بود و بعد از صفویه مایه افتخار.
10- پیش از صفویه حاکم های وقت در تعقیب زوّار ائمّه اطهار ع بودند، ولی بعد از صفویه چکمه ها به گردن انداخته و خود را کلب آستان رضا ع می خواندند و پیاده از اصفهان به مشهد می رفتند.
11- پیش از صفویه حکومت ها آب بر قبر ائمّه اطهار ع می بستند و خراب می کردند، ولی بعد از صفویه گنبد را طلا می کنند و ضریح را نقره.
12- پیش از صفویه زیارت مشهد و کربلا عمل غیردینی و قدغن بود، و بعد از صفویه زیارت ائمه اطهار ع شعار رسمی دینی اعلام شد و زائر را لقب کربلائی و مشهدی بخشیدند.
13- پیش از صفویه علمای شیعه پیوسته سپر تیرهای حکومت بودند و بعد از صفویه در عزیزترین شرائط زندگی می کنند.
14- پیش از صفویه علمای شیعه حق دخالت در امور حکومت را نداشتند ولی بعد از صفویه مورد م قرار میگرفتند.
15- پیش از صفویه حکومت ها با زور و زر حکومت را به دست می آوردند، اما بعد از صفویه به اذن حاکم شرع.
16- تشیع پیش از صفویه تشکیلات منظم و رسمیتی نداشت ولی بعد از صفویه دارای تشکیلات شد.[1]
درباره این سایت