از ابن جریح روایت کرده‌اند که:[1] «هیچک از فرشتگان، جز ابلیس، ادّعای خدائی نکرد.»
از قتاده روایت کرده‌اند[2] که این گفتارِ خدای عزّوجل که می‌گوید: «وَمَنْ یَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّی إِلَٰهٌ مِنْ دُونِهِ فَذَٰلِکَ نَجْزِیهِ جَهَنَّمَ کَذَٰلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ؛[3] و هر کس از آنها(ملائکه) بگوید: من جز خدا، معبودی دیگرم، کیفر او را جهنّم می‌دهیم! و ستمگران را اینگونه کیفر خواهیم داد.» درباره ابلیس است که دشمن خداست و دعوی خدائی کرد، و خداوندمتعال نیز او را ملعون و مطرود کرد و فرمود: سزای او را جهنّم می‌دهیم که سزای ستمکاران چنین است.
[1] - تاریخ طبری (تاریخ الرسل و الملوک)، محمدبن جریر طبری، ترجمه ابوالقاسم پاینده، شابک دوره: 6-199-331-964، چاپ ششم 1383، انتشارات اساطیر، جلد اول، ص 51 و 52
[2] - تاریخ طبری (تاریخ الرسل و الملوک)، محمدبن جریر طبری، ترجمه ابوالقاسم پاینده، شابک دوره: 6-199-331-964، چاپ ششم 1383، انتشارات اساطیر، جلد اول، ص 51 و 52
[3] - سوره مبارکه انبیاء، آیه شریفه 29
درباره این سایت